اینکه در زیارت عاشورا می خوانیم: «فَأَسْأَلُ اللَّهَ الَّذِي أَكْرَمَ مَقَامَكَ وَ أَكْرَمَنِي (بِكَ) أَنْ يَرْزُقَنِي طَلَبَ ثَارِكَ مَعَ إِمَامٍ مَنْصُورٍ مِنْ أَهْلِ بَيْتِ مُحَمَّدٍ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ‏» از خدایی که مقام شما را بسی بزرگ داشت و مرا نیز که درمقام سوگواری و محبت شما هستم بزرگ داشت، می خواهم که خون خواهی شما را زیر فرمان امامی یاری شده ازاهل بیت پیامبر روزی من گرداند.
اینکه در زیارت عاشورا می گوییم: «اکرمنی » حکایت از آن دارد که متوجه اید محبت به اهل بیت و سوگوار سید الشهدا بودن یک کرامت بزرگ الهی است که خداوند به انسان می دهد و آن وقت از خدا خون خواهی ابا عبدالله را می خواهی چون با این خون خواهی خدایی می شوی و به این دلیل است که گفته می شود شیعه به این خون خواهی زنده است . شیعه در طول تاریخش با سوز این انتقام، شکوه خود را حفظ کرده و  با اصحاب کربلا هم تاریخ گشته است.
شیعه خود را در جبهه ای وارد کرده که حضرت مهدی(عجل الله تعالی فرجه الشریف) فرماندهی آن را برعهده دارند که در دعای ندبه به طلب حضرت مهدی ندا سرمی دهد: «أَیْنَ الطّالِبُ بِدَمِ الْمَقْتُولِ بِکَرْبَلاءَ» «کجاست آن که طالب خون  کسی است که درکربلا کشته شد؟» ومی فرمایند:« إذا خرج القائم قتل ذراری قتلة الحسین علیه السلام بفعال آبائها؟ »«چون قائم قیام کنند انتقام خون امام حسین را می گیرند» پس ما زنده ایم به این که انتقام خون امامان را بگیریم …
مگر شود جبهه ای که ابا عبدالله در رابطه ی مقابله با یزید گشودند، بسته شود؟ شیعه زنده است به حفظ این جبهه تا همواره با ابا عبدالله زندگی کند؛ امروز بیشتر از دیروز باید با امام حسین(علیه السلام) زندگی کنیم چون تاریکی ها با شدت بیشتری به صحنه آمده و حق و حقیقت آمادگی ظهور بیشتری را پیدا کرده است، اگر ملت ما در این دوران تاریک ، پرتویی از حیات دارد به جهت زندگی با حسین(علیه السلام) است .